Mandićeva, Joanikijeva i Metodijeva ,,humana misija” rehabilitacije četništva

Predsjednik Skupštine Crne Gore Andrija Mandić kaže da nije bio u političkoj, nego u humanoj misiji, kada je juče, u Kamniškoj bistrici, u Sloveniji, položio vijenac na spomen-obilježje stradalima maja 1945. na Zidanom mostu i Blajburgu.  

Lider Nove srpske demokratije, četnički vojvoda, ustvrdio je da nije želio da glorifikuje četnike, već da se pokloni stradalim četničkim vojnicima, sveštenicima Srpske pravoslavne crkve i civilima, članovima četničkih familija koji su pobjegli iz Crne Gore, Hercegovine...           

-Okupili smo se, ne da oživljavamo bilo kakvu mržnju, već da u molitvi i tišini, u ime istine i pravde, odamo počast žrtvama – poručio je Mandić.  

Spustiti glavu u čast svake nevine žrtve jeste plemenit čin: svako zaslužuje da mu se zna grobno mjesto.

I da je Andrija Mandić ostao na tim riječima, moglo se – makar na trenutak - povjerovati da je četnički vojvoda i zagovornik Velike Srbije naprasno postao evropejac ili novorođeni antifašista ili neki budistički mudri, Dalaj Manda...  

EKIPA ZA REHABILITACIJU  

Ali, ništa od toga.  

Mandić je imao je jasan politički cilj: da sa pozicije prvog čovjeka crnogorskog parlamenta, kroz priču o nevinim žrtvama, suštinski nastavi onu staru ideju revizije istorije i rehabilitacije četnika.  

Zato Mandić i nije išao sam. Sa njim su bili i ministar prostornog planiranja, urbanizma i državne imovine Slaven Radunović, potpredsjednik Vlade Budimir Aleksić, potpredsjednik Parlamentarne skupštine Mediterana i poslanik Dejan Đurović, kao i poslanik Velimir Đoković.  

Svi iz nekadašnjeg Demokratskog fronta, koalicije koja su slavila četniki, čak i Pavla Đurišića, koljača muslimanske đece, žena i staraca - kojem su svojevremeno htjeli i da grade spomemnik u selu Donje Zaostro.  

Mandić juče nije spominjao ispomenik četničkom koljaču, ali jeste ponovio priču o teroru komunizma.  

- Svaka revolucija, bez obzira kako je predstavljana, počiva na teroru, zločinu i svirepom ubistvu političkih protivnika. To je istina koju ne smijemo gurati pod tepih -rekao je Mandić.

I tako je predsjednik Skupštine pokušao da ispiše novu istoriju Drugog svjetskog rata.  

KAD POPOVI MARŠIRAJU ISTORIJOM

Nije bio usamnjen. U istom stroju, osim ekipe iz neka Demokratskog fronta bili su sveštenici Srpske pravoslavne crkve koji ne odustaju od glorifikacije četničkih komandanata krvavih ruku ili kanonizacije koljača, kao što su Maca Vukojićić ili Obrad Šiljak.     

Ništa se, naravno, ne dešava slučajno: sve je dio iste strategije revizije istorije. Ono prekrajanje istorije u manastiru Doljane, kada je Joanikije, vječiti apsolvent, uz pratnju Mandića, veličao Đurišića kao ,,velikog junaka nepobjedivog karaktera“.  

Ili ono nedavno, kada je padobranac-novoistoričar Metodije Ostojić, otkrio da su četnici bili, citiram, ,,prvi gerilci u porobljenoj Evropi“ i da nema sreće u Crnoj Gori dok postoji, kako reče, ,,paganski mauzolej na Lovćenu“ i dok se on ne oburda i „ vrati crkva“.

I dok se, kako reče Metodije, ne vrati prava istorija.  

KOGA BRIGA ZA ISTINU?  

Muka je kad mantijaši tumače istoriju.    

,,Slila se ogromna vojska. Ustaše su na desnoj, a četnici na lijevoj strani. Ravnica je. Ustaši razvili ustašku zastavu. Četnici jugoslovensku...“  

Novinar istraživač Vladimir Jovanović citirao je nedavno dio ispovijesti četničkog izbjeglice Novice Popovića, koji je od 1958. bio prvi predśednik četničkoga „Njegoš” iz Čikaga. Popović potvrđuje istorijsku istinu o savezništvu četnika i ustaša, dogovorima Anta Pavelića i izaslanika Draže Mihailovića u Zagrebu oko zajedničke ustaško-četničke bježanije od partizana da bi se predali Englezima.   

Baš kao što partizanski potpukovnik Milan Basta, inače Srbin iz Hrvatske, objašnjava kako je Velimir Jojić, četnik, učesnik Podgoričke skupštine deklamovao svojim četničkim drugarima 14. maja 1945. godine da su oni izgubili rat i da je pobjednik nova jugoslovenska armija.  

,,Četnici su u Blajburgu klicali toj novoj jugoslovenskoj armiji, iako je to bila ona ista partizanska armija koja ih je pobijedila“ – svjedoči Basta.  

KAD BRITANCI OKRENU LEĐA

Kao što istorija svjedoči da su britanske trupe, stacionirane u graničnom pojasu Austrije, odbile da prime četničke zarobljenike.  

S razlogom: upravo su se četnici oglušili na britanski apel ali i ukaz kralja Petra Karađorđevića iz Londona, koji je 29. avgusta 1944. godine oduzeo komandu Draži Mihailoviću. A onda, 12. septembra, tražio da se četnici stave pod komandu Titove Narodnooslobodilačke vojske.  

Četničke vođe oglušile su se na sva ta upozorenja, poveli svoje porodice i svoje jatake ne put bez povratka. Mnogi su te odluke platili životima, ali tu nije bilo priče o revoluciji i komunizmu, nego fašizmu i antifašizmu.  

Ali, koga iz vrha parlamentarne većine, ili iz vrha Crkve Srbije briga za istoriju i istorijske istine?  

IDEOLOGIJA SVETOSAVLJA  

Jer, Mandić, Joanikije, Metodije – sve su to kraci iste ideologije. Svetosavske, u čijem centru je Velika Srbija. I koja - da bi kao velikosrpski projekat opstala u budućnosti -  mora da mijenja prošlost i da propovijeda istorijske laži-bajke.  

Priča o četničkim žrtvama, o teroru komunista kao zlu istovjetnom fašizmu ima samo jedan cilj: kroz rehabilitaciju četnika, po uzoru na Srbiju, rehabilitovati ideju Velike Srbije u Crnoj Gori.  

Mučno je i tužno kada ljudi rođeni u Crnoj Gori priželjkuju nestanak slobodne Crne Gore i kada su im uzori pogrešni Srbi, od nekada Karađorđevića do koliko juče Miloševića i danas Vučića.  

,,Srbi nisu u sukobu sa svetom, već sa samima sobom, vraćajući se na četničku kokardu, šajkaču i opanke iz kojih su jedva izašli. Bio sam i ostao Srbin, ali nisam bolesna zadribanda i Srbenda...”  

Tako je o svetosavskoj ideologiji govorio čuveni Koča Popović, antifašista, revolucionar, španski borac, narodni heroj, legendarni nadrealista i student pariške Sorbone.  

O Koči Popoviću danas ne žele da pričaju Andrija Mandić, Joanikije Mićović ili Metodije Ostojić. I trude se da o njemu ne sazna išta njihovo političko i vjersko stado.  

Pogrešni uzori dovode do pogrešnih izbora i stvaranja lažne istorije. Ako se to dozvoli, ako ćutanje jedini odgovor u Crnoj Gori, onda ćemo gledati direktan prenos kraja crnogorske građanske istorije.