Istorija kao oružje: Knežević i politička zloupotreba antifašizma

U objavi koja sadrži mješavinu patetike, istorijskog revizionizma i političke manipulacije, predsjednik Demokratske narodne partije (DNP) i poslanik u Skupštini Crne Gore Milan Knežević pokušava da zabranu preleta Vučićevog aviona od strane Letonije pretvori u globalni simbol moralnog posrnuća Zapada. Pritom koristi retoriku koja opasno relativizuje fašizam i svjesno zamagljuje razliku između istorijske borbe protiv nacizma i današnjeg političkog konteksta.

Knežević piše da su “lakše i bezbjednije Čerčil, Staljin i Ruzvelt stigli u Teheran 1943. nego što je Vučić danas doputovao u Moskvu”, kao da je riječ o državniku koji učestvuje u formiranju antifašističke koalicije, a ne o predsjedniku koji ide na proslavu Dana pobjede u zemlji koja brutalno vodi agresorski rat u Ukrajini. Tako grubo izjednačavanje savremene Rusije s antifašističkom borbom iz Drugog svjetskog rata nije samo istorijski neprecizno, nego je i duboko neetično.

Uz to, ovo poređenje je istorijski i moralno besmisleno. Teheranska konferencija bila je ključni saveznički susret u borbi protiv nacizma, na kojem je dogovoreno otvaranje zapadnog fronta i buduće poslijeratno uređenje Evrope. Nasuprot tome, Vučić u Moskvu ne ide da planira otpor fašizmu, već da učestvuje u paradi države koja danas brutalno krši međunarodno pravo, bombarduje ukrajinske gradove i guši demokratiju. 

Još opasnije, Knežević evocira slike Jasenovca, Aušvica, Dahaua kako bi insinuirao da današnja zabrana Vučićevog preleta vodi prema ponavljanju istih — kao da su Letonija i druge baltičke zemlje dio nekakvog novog nacističkog saveza. U tom pokušaju dramatizacije i viktimizacije, on zapravo instrumentalizuje žrtve fašizma i koristi ih za dnevnu političku propagandu. 

Posebno licemjerje izbija iz pokušaja da se Vučićevo prisustvo vojnoj paradi u Moskvi prikaže kao simbol otpora fašizmu, dok istovremeno Rusija ubija civile u Ukrajini, a sama parada predstavlja vojnu demonstraciju agresorske sile. Knežević se time jasno svrstava — ne uz antifašizam, već uz imperijalni revizionizam.

Na kraju, poruka da će “naši mrtvi” zamjeriti ako “ih ubiju još jednom” i da “nijesmo dostojni da budemo njihovi očevi”, nije ništa drugo nego manipulativni pokušaj da se čitava javnost emocionalno ucijeni — u funkciji opravdavanja vlastitog nacionalističkog, proputinovskog narativa.