Hoće li biti vječna - četnička Crna Gora?

I nije čudo što su se novočetnički zlikovci iz Bosne i Hercegovine, tvorci genocida u Srebrenici -  Ratko Mladić i Radovan Karadžić - krili po manastirima Crkve Srbije.  

 Sve je to dio šire agende: uloga Srpske pravoslavne crkve, kao srpske državne crkve, je da bude instrument za sprovođenje velikosrpskog projekta, ne samo u Crnoj Gori.  

Sve je bilo u skladu sa tajnim dogovorom: policijski šefovi Danilo Šaranović i Lazar Šćepanović su uporno žmurili, interventna jedinica je ostala u Beranama, specijalci su valjda imali važnija posla, a ona dva policajca u Gornjem Zaostru po naređenju s vrha - nijesu mrdnula s mjesta...  

Ali, pop-padobranac Metodije Ostojić, jeste reagovao kao da je specijalac. Nakon što je uputio niz važnih, a istorijski lažnih poruka, pošto je cjelivao svaku kokardu i svakog tringo novog  četničkog vojvodu, Metodije je naredio da se kip ratnog zločinca Pavla Đurišića brže-bolje prebači u obližnju crkvu Svete Paraskeve.  

I ta slika zaista govori više od hiljadu riječi: spomenik Đurišića, skrajnut unutar crkve, postavljen je nepun metar od ikone - Isusa Hrista.  

Da, za mitropolita Metodija, za Crkvu Srbije u Crnoj Gori, nosilac Hitlerovog gvozdenog krsta u istoj ravni je sa Bogočovjekom koji je preuzeo ljudske grjehove na svoja pleća.  

KAD SVEŠTENICI BOGOHULE

„Stoga ljubljena braćo, bježite od idolopoklonstva“.  

Ako ovu sentencu apostola Pavla – koja definiše idolopoklonstvo kao bogohuljenje - Metodije Ostojić nije znao, onda će biti da se u mladosti obučavao za neku drugu službu, a da mu je crkvena odora samo paravan ispod koje je uniforma.  

Ipak, biće da je za takvo činodejtsvovanje Metodije imao blagoslov vrha Srpske pravoslavne crkve. Da veliča četničkog komandanta koji je, po sopstvenom pisanom priznanju, lično naredio klanje više od 10 hiljada žena, đece i staraca 1942. godine. Samo zato što nesrećnici bili druge vjere, a on imao kamu i drugo oružje u rukama.  

Nije se taj ,,junak nepobjedivog karaktera” - kako ga je krstio mitropolit-ponavljač Joanikije Mićović - zaustavio na nepravoslavcima: komandovao je, zajedno sa četnicima Jakovom i Blagojem Jovovićem, sramotno strijeljanje 52 mlada života na Lazinama. Pobili bi još, da im njemačka komanda nije naredila da obustave mučenje i stijeljanja crnogorske omladine u Bjelopavlovićima.  

Eto, takvog krvoloka, nehrišćanski, a sa očitim umišljajem Crkva Srbije želi nametnuti kao idola.  

KANONIZOVANJE ZLOČINACA  

Kanonizovala je Srpska pravoslavna crkva redom brojne četničke zločince. Koljači najmanje 54 žene sa sjevera Crne Gore, pop Maca Vukojičić i Slobodan Šiljak, postali su još 2005. godine sveci Srpske pravoslavne crkve. Draža Mihailović je, za SPC, duže od tri decenije velikosrpski mučenik. A koliko juče, mitropolit Metodije ljubio je i blagosiljao kip četničkog koljača - kao najbližeg svog.  

Dakle: ono što se dogodilo u selu Gornje Zaostro nije bio incident, glorifikacija četničkih zlikovaca je politički i nacionalni program te vjerske organizacije. Zato se Crkva Srbije pretvorila u - Četničku srpsku pravoslavnu crkvu.  

I nije čudo što su se novočetnički zlikovci iz Bosne i Hercegovine, tvorci genocida u Srebrenici -  Ratko Mladić i Radovan Karadžić - krili po manastirima Crkve Srbije.  

Sve je to dio šire agende: uloga Srpske pravoslavne crkve, kao srpske državne crkve, je da bude instrument za sprovođenje velikosrpskog projekta, ne samo u Crnoj Gori.  

DRŽAVNA NEMOĆ

I to nije novost.  

Ovdje i danas je veći problem – crnogorska država i njene institucije. Tačnije, odsustvo države i totalna invalidnost, nesposobnost i nerad državnih institucija. Ministar unutrašnjih poslova Danilo Šaranović gleda na drugu stranu, premijer Milojko Spajić ne bi protiv ujaka Metodija Ostojića za kojeg je, u razgovoru za Antenu M, tvrdio da je ,,blagorodan čovjek”...  

Sve se to danas bjelodano vidi. Baš kao što su jasni motivi ,,aktivnog ćutanja” vrhovnog tužioca Milorada Markovića, ali i cjelokupne tužilačke organizacije: ćutanje na kršenje zakona je svojevsrno odobravanje poteza sveštenika Srpske pravoslavne crkve.  

U tom smislu, informacija da je Više tužilaštvo u Bijelom Polju otvorilo predmet samo je bacanje prašine u oči. Tužilaštvo koje nije našlo ništa sporno u Joanikijevom bestidnom glorifikovanju ratnog zločinca Đurišića, neće naći elemente krivičnog djela ni u Metodijevom prkošenju crnogorskim zakonima.  

A kad politički zagusti – tužioci se vazda mogu sakriti iza odredbi Temeljnog ugovora države Crne Gore sa Srpskom pravoslavnom crkvom, onom skaradnom izdajničkom aktu koji je, bez trunke stida i srama, potpisao tadašnji premijer Dritan Abazović.  

RASPAD SISTEMA VRIJEDNOSTI

Tada Crkva Srbije nije postala država u državi, postala je - država iznad države Crne Gore.   

Sa jednim, jedinim ciljem, ključnom agendom: pretvaranje antifašističke u četničku Crnu Goru. Tačnije: raspad vrijednosti građanskog društva i izranjanje neofašističkih simboila kao nove vrijednosti.  

I to je vidljivo svakog dana. Kao što je vidljivo da se to radi uz aktivno saučestvovanje političke elite na vlasti.   

Samo što sada nije vidljivo: da li je živo, da li je aktivno građansko društvo? I što su potezi stranaka koje sebe vole da nazivaju građanskom opozicijom.  

Jer, borba protiv neofašizma koji baštini dio stranaka na vlasti ne može se voditi saopštenjima ili postovima na društvenim mrežama. Ako najjača stranka opozicije, Demokratska partija socijalista Danijela Živkovića, tri dana nakon četničke predstave u Gornjem Zaostru još čeka zvaničan stav Srpske pravoslavne crkve, ako se zaista čelnici DPS-a zanose idejom da je Metodije radio na svoju ruku, onda opoziciona Crna Gora ne vidi što joj se pred očima dešava – nestajanje građanskog društva.  

I onda nemojmo da nas čudi ponavljanje nesreće. Jer, ukoliko se snage građanskog otpora ne okupe u borbi protiv revizije prošlosti, neki novi zločini iz lične i političke mržnje – koje kreira neofašistučka stvarnost – mogu lako postati bliska crnogorska budućnost.