Kako je Duklja postala ,,treća prva srpska država”

Ponavljanje je majka znanja, poznato je još od starih Latina.  

Ali, ponavljači ne mogu, ili ne bi smjeli biti, učitelji istorije. Međutim, u Crnoj Gori - baš su se takvi drznuli da uče novoistoriji.

Jovan Mićović, zvani Joanikije, ponavljač iz gimnazije ,,Stojan Cerović“,  beogradski arhi-apsolvent, misli da mu sadašnja funkcija prvosveštenika Srpske crkve u Crnoj Gori daje pravo da priča i presuđuje presuđuje o istoriji.  

Tako se nedavno, 21. aprila, drznuo da falsifikuje istoriju i mračnu prošlost četničkog koljača Pavla Đurišića, nosioca Hitlerovog gvozedenog krsta. Čovjeka koji je, po vlastitom pismenom priznanju, za nepun mjesec 1943. godine poklao sa svojim četnicima više od 9.000 muslimana u Pljevljima i Foči, mitroplit Crkve Srbije proglasio je – citiram - ,,čovjekom koji je oslobodio Berane i zaštitio nejač srpsku od saradnika okupatora da ih ne pokolju“.    

Niko iz države Crne Gore, niko iz vlasti koja je došla na talasu svetosavskih litija, nije reagovao, jednu riječ prijekora uputio. Potpredsjednik Vlade Ervin Ibrahimović, čelnik Bošnjačke stranke, gledao je na drugu stranu. Predstavnici manjninskih, albanskih, stranaka u izvršnoj vlasti i paralmentu, Đeljošaj i Camaj, imali su valjda važnijih problema.  

Iz vlasti se jedino nije ukrivao četnički vojvoda Andrija Mandić. Predsjednik  crnogorske Skupštine, bio tik pored pored srpskog mitropolita Jonaikija u crkvi u Doljanima i zdušno podržao četničku laži-bajku.  

A prije dva dana, novi istup lažiranja istorije. Govoreći u Lijevač Polju o Pavlu Đurišiću, Joanikije je skoro zaridao nad teškom sudbinom četničkog vojvode. Koji je, kako reče mitropolit - ,,bježeći o komunističkog noža” sa svojim četnicima pohitao da spas pronađe – nećete vjerovati – baš u Pavelićevoj, ustaškoj Nezavisnoj državnoj Hrvatskoj. Tamo ga je sačekao Sekula Drljević, a onda ga je, nakon pregovora, ladno izdao Pavelićevim ustašama, požalio se Joanikije.  

Kakva plitkoumna storija: izdajnik i ustaški kolaborant Sekula Drjević izdao je izdajnika i italijansko-njemačkog kolaboranta Pavla Đurišića.  

I, mada sve liči na neznavenu burlesku, Joanikijeva priča nije rezultat ignorancije, nepoznavanja istorijskih fakata.  

Ne, riječ je o programskom političkom govoru kojim se pokušava ozvaničiti revizija istorije.  

U kojoj će izdajnici Crne Gore, ali zagovornici imperijalne Moljevićeve Velike Srbije, biti predstavljeni kao dobri momci, koji su stradali zbog svojih  političkih stavova. A Moljevićeva, etnički čista Velika Srbija, biti ljudima prikazana kao ostvarenje vjekovne težnje jednog, svetosavskog, srpskog naroda.  

Zato je istog dana, par stotina kilometara od Lijevač polja, ovđe u Crnoj Gori pored Podgorice, izvođena kolektivna predstava revizije istorije. I to na Duklji, istorijskom izvorištu moderne Crne Gore. Koja to, kako vele iz Crkve Srbije, više nije nego postojbina ,,prve srpske države”.

Tako je bar ustvrdio crkvenjak, episkop Crve Srbije – neki Pasije prezimenom Đerković - novopečeni lažni istoričar, dok su svuda okolo po Duklju skakutali folkorni igrači i igračice obučeni u srpsku narodnu nošnju.  A svemu je državničnu notu dodao i ambasador Republike Srbije Nebojša Rodić. Bivši načelnik srpske BIA, Vučićev izaslanik u Crnoj Gori, bio je tu na specijalnom zadatku: da ozvaniči, stavi državni pečat, na velikosrpsku priču priču o Duklji kao prvoj srpskoj državi.  

Neko sa makar malo znanja iz istorije mogao bi ovim novim zavjetnicima velikosrpstva postaviti pitanje: kako je to Duklja postala prva srpska država. Uprkos činjenici da je Mihailo Vojislavljević krunisan punih 140 godina prije prvog srpskog kralja Stefana Nemanjića Prvovjenčanog, nova istorija velikosrpstrva sada Duklju prooglašava prvom srpskom državom?!  

Tako da, sudeći po idolozima svetosavlja, zvanična Vučićeva Srbija danas slavi postojanje makar tri prve srpske države: Rašku, Zetu i, od prije dvije godine i – Duklju.  

Da, dobro ste čuli: prije dvije godine je lično ptredsjednik Srbije Aleksandar Vučić ustanovio da je Duklja bila srpska država i od tada je to zvaničan stav i srpske države i Srpske pravoslavne države.   

Djeluje zaista kao farsa, kao neka vrsta tragikomedije: prije petnaestak godina lično je Amfilohije tvrdio da Dukljane i njihovog cara treba zakivati za Vezirov most, da bi – pod udticajem svetosavke ideologije čiji je bio propagator – farisejski tražio da se dukljanski Jovan Vladimir proglasi za – srpskog sveca.  

I tako je bilo: koju godinu prije nego što će biti kanonizovani ratni zločinci Maca Vukojićić i Obrad Šiljak, dukljanski vladar Jovan postao je - srpski svetac.  

I kao što se tada, u doba vladavine Đukanovićevog DPS-a, niko nije previše budnio, već su dopustili da se limena skalamerija postavi na vrhu Rumije, tako i danas, vlast u Crnoj Gori ćuti na reviziju istorije i prisvajanje crnogorske kulture i nasljeđa.  

Osim, naravno, minstarstva kulture koje je u jednom komičnom saopštenju izrazilo nelagodu što se, eto, krši zakon o zaštiti kulturnih dobara i uništava crnogorsko istorijsko nasljeđe.  Ostali su svi pognuli glave i mukom zamučali: i Spajić-Alabar -Vlada i čitava parlaemntarna većina. Eto, čak se nije oglasio niko od Bečićevih Demokrata, makar da spoje nekog škaljarsca ili kavčanina sa Dukljom.  

Večinsak Crna Gora evćinski ćuti na prekrajanje njene istorije, na zauzimanja sakralnog nasljeđa i sa potiranjem crnogorskog identiteta.  

I to dovoljno govori o današnjoj Crnoj Gori. I podsjeća na one velike riječi od prije tridesetak godina, velikog pjesnika moje generacije.  

Parafraziraću i nekako dovesti u vezi sa današnjicom:  

Nisu krivci primitivci što su pokupili mast. Korov nikne gdje god stigne. Ma, šta su znali popovi, generali i brkati majori? Otkud svi ti paraziti što su nam zagustili?

Nemoj stari moj, krivi smo mi - što smo ih pustili...